Γράφει η Κατερίνα Ράιλυ
Καθηγήτρια και Συγγραφέας
Κοιτάζω διακριτικά το ρολόι μου. Λίγα λεπτά μένουν ακόμη για το διάλλειμα. Μια μαθήτριά μου, ακουμπάει το κεφαλάκι της πάνω στο βιβλίο και αφού αναστέναξε με ρωτάει, «Κυρία; Κουραστήκαμε με την γραμματική. Πότε βγαίνουμε;»
Πριν προλάβω να της απαντήσω, κοιτάζω τους μικρούς μου μαθητές οι οποίοι με κινήσεις αστραπή προσπαθούν να ‘κλέψουν μια ματιά’ από τα κινητά τους τα οποία είτε βρίσκονται μέσα στη τσάντα τους, είτε είναι χωμένα μέσα στα βιβλία τους.
Η ανυπομονησία φαινόταν καθαρά στο βλέμμα τους, καθώς η αγωνία που διέκρινα κορυφώθηκε μετά την ερώτηση της συμμαθήτριας τους. Δεν υπήρχε νόημα να συνεχίσω το μάθημα, καθώς για τα λίγα δευτερόλεπτα που είχαν απομείνει, το μυαλό τους ήταν αλλού.
«Μπορείτε να βγείτε έξω,» απαντάω εγώ, συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων ότι δεν πρόκειται να βγουν έξω να παίξουν και να διασκεδάσουν.
Με μηχανικές κινήσεις αστραπή, εμφανίζονται κινητά, ταμπλετ, ακουστικά και φορτιστές, καθώς επικράτησε η απόλυτη σιωπή μέσα στην αίθουσα.
Η νεκρική σιγή με ενόχλησε, πόσο μάλλον με φόβισε. Παρακολουθούσα τα μικρά μου να πληκτρολογούν ασυναίσθητα με τα δύο χεράκια τους σαν μηχανές. Εγώ με το ζόρι γράφω ένα μήνυμα με το ένα δάχτυλο και θα με πάρει τουλάχιστον πέντε λεπτά. Μήπως εγώ είμαι εκτός εποχής; Μάλλον περάσανε τα χρόνια και δεν δέχομαι την νέα τάξη των πραγμάτων. Δεν άντεξα όμως και με απόλυτη ειλικρίνεια, ρώτησα τα παιδιά μου…
«Γιατί δεν μιλάτε;»
«Τι εννοείτε Κυρία;» με ρωτάει ο Αντώνης χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του.
«Μεταξύ σας. Δεν ανοίγετε το στόμα σας να μιλήσετε,» απαντάω με απογοήτευση.
«Μα τώρα μιλάμε μεταξύ μας, Κυρία. Έχουμε φτιάξει ομάδα όλο το τμήμα και μιλάμε. Θέλετε να σας προσθέσουμε και εσάς;» με ρωτάει η Άννα.
Αναρωτιόμουν τί θα έπρεπε να απαντήσω, χωρίς να φανώ ‘κατάλοιπο του παρελθόντος’ στα μάτια των παιδιών μου…..
«Μα γιατί δεν βγαίνετε έξω να παίξετε, να γελάσετε, να χτυπήσετε, να ιδρώσετε, να μου έρθετε ανεβασμένα ψυχολογικά και πιο ορεξάτα για μάθημα;»
«Κυρία, έχουμε μαθήματα όλη μέρα και είμαστε κουρασμένα,» απαντάει ο Γιάννης.
«Η μαμά δεν με αφήνει να παίξω επειδή μπορεί να χτυπήσω. Για αυτό μου πήρε το καλύτερο κινητό,» απαντάει η Ιωάννα.
«Έχω είκοσι μηνύματα Κυρία! Δεν προλαβαίνω!» απαντάει η Μαρία.
«Εικοσιένα. Σου έστειλα μόλις τώρα,» συμπληρώνει η Άννα χωρίς να σηκώσει καν το κεφάλι της.
«Κυρία; Θέλετε να χτυπήσουμε;» ρωτάει ο Πάρης.
Τί ακούν τα αυτιά μου; Πώς επιτρέψαμε να γίνουν τα παιδιά μας έτσι; Άψυχες μηχανές χωρίς κριτική σκέψη με μοναδικό σκοπό την προσάρτησή τους σε αυτό το φοβερό τέρας που ονομάζεται ‘κοινωνία’; Με λύπη στη καρδιά μου – και λίγο θυμό – απαντάω…
«Φυσικά ΔΕΝ θέλω να χτυπήσετε, αλλά στη ζωή μας, πρέπει να μάθουμε να ΖΟΥΜΕ. Πότε ήταν η τελευταία φορά που παίξατε κυνηγητό; Πότε ήταν η τελευταία φορά που τσακωθήκατε; Πότε ήταν η τελευταία φορά που λερωθήκατε στις λάσπες; Έχετε ποτέ ερωτευτεί;»
«Κυρία;;;!!!» φωνάξανε όλοι στη τάξη καθώς φαίνεται τους ταρακούνησα για τα καλά με το τελευταίο μου σχόλιο.
Παίρνω λοιπόν την πρωτοβουλία και λέω στα παιδιά μου να αφήσουν όλοι τα κινητά στις τσάντες τους και να κατέβουμε κάτω. Η αντίδραση τους ήταν τρομακτική καθώς αντέδρασαν αγχωμένα.
«Κυρία! Δεν θα προλάβουμε να απαντήσουμε!» φωνάζει η Ιωάννα.
«Όλοι κάτω, τώρα!» επέμεινα, γνωρίζοντας ότι τους ήταν δύσκολο αλλά απόλυτα αναγκαίο.
Κατεβαίνοντας κάτω, η αμηχανία τους κορυφώθηκε και η ‘άγνοια’ του τί είναι πραγματικά το σχολικό διάλλειμα με εξέπληξε. Καθόντουσαν βουβά τα παιδιά μου και συνειδητοποίησα ως καθηγήτρια, θα έπρεπε να τους κάνω ένα ‘Μάθημα Ζωής’, το οποίο στην τρέχουσα φάση, ήταν πιο σημαντικό από την παράδοση της διδακτέας ύλης.
«Ελάτε να παίξουμε!» τους λέω.
«Κυρία, συγνώμη, αλλά πάτε καλά;» με ρωτάει η Μαρία. «Θα παίξετε μαζί μας;»
«Γιατί όχι; Δεν είμαι τόσο μεγάλη,» τους απαντάω καθώς άρχισα να τα κυνηγάω.
Στη συνέχεια, βιώσαμε όλοι μια μοναδική εμπειρία. Γελάσαμε, φωνάξαμε, ιδρώσαμε, σκίστηκε το καλσόν μου, αλλά κερδίσαμε όλοι κάτι που μας έλειπε τόσο καιρό. ΖΗΣΑΜΕ.
Ανεβήκαμε καθυστερημένα από το διάλλειμα μας αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Τα παιδιά με ανανεωμένη ενέργεια συμμετείχαν στον μάθημα, σηκώνανε χέρια και γελούσαμε συνεχώς. Στο τέλος του μαθήματος, αγκάλιασα τα παιδιά μου και αποχώρησαν όλα χαμογελώντας – αν και ιδρωμένα. Μάλλον θα τα ακούσω από τις μαμάδες τους όταν αρρωστήσουν.
Πέρασε ο καιρός και ήταν πλέον κανόνας το παιχνίδι στο διάλλειμα. ΌΧΙ κινητά στο διάλλειμα. Αυτά παρέμειναν στις τσάντες. Τα παιδιά αποκτούσαν όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σφυρηλατήθηκαν νέες φιλίες.
Πολλές φορές μας κοιτούσαν οι άλλες καθηγήτριες απορημένες. Τί σκέφτηκε πάλι αυτή η κυρία Κατερίνα; Για αυτό είναι τόσο φασαριόζικα τα τμήματα της!
Η αλήθεια είναι ότι και η ΔΙΚΗ μου γενιά είναι σκλαβωμένη, καθώς οι συνάδελφοί μου ασχολούνται και αυτοί επίσης με το κινητό τους στο διάλλειμα, με δικαιολογία ότι θέλουν να ηρεμήσει το κεφάλι τους λίγο.
Γιατί χάθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις; Γιατί επιτρέψαμε να γίνουμε απρόσωπα όντα σε μια κοινωνία ανύπαρκτη; Η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας. Όταν το παιδί μας, επιστρέφει από το σχολείο και ζητάει την προσοχή μας, όταν ζητάει να μας πει το πόνο του ή απλά ζητάει την αγκαλιά μας και εμείς του λέμε… «έχουμε δουλειά, παίξε λίγο με το κινητό σου,» είναι λογικό και επόμενο να απομονωθούμε σαν άνθρωποι, αναζητώντας την ψευδαίσθηση μιας εικονικής φιλίας σε μια οθόνη που χωράει στην παλάμη του χεριού μας.
Πρέπει ΟΛΟΙ να μάθουμε να ΖΟΥΜΕ. Πρέπει ΟΛΟΙ να δείξουμε στα παιδιά μας ότι η ζωή είναι ΟΜΟΡΦΗ αρκεί να το πιστέψουμε και εμείς, καθώς το πρώτο βήμα πρέπει να το κάνει η δική μας γενιά και να ακολουθήσουν τα παιδιά μας το παράδειγμα που θα θέσουμε.
Πηγή: INMYBook
Katherine Reilly 