Σκίτσο: Pierre Chaunu
Γράφει η Κάθρην Ράιλυ
Εκπαιδευτικός και Συγγραφέας
Φτάνω στο σχολείο με μια αγκαλιά διαγωνίσματα και βαθμούς. Βγαίνω από το αυτοκίνητο μου και βλέπω ανήσυχα προσωπάκια μαθητών να με πλησιάζουν με ανυπομονησία.
«Κυρία; Τί μου βάλατε; Σας παρακαλώ, πείτε μου!» ρωτάει μια μαθήτρια.
«Τί πήρα στο διαγώνισμα; Εάν δεν μου βάλατε καλό βαθμό, οι γονείς μου δεν θα μου πάρουν καινούργιο κινητό!» τονίζει μια άλλη.
Ενδιαφέρον.. μακάρι και μένα να μου αγοράζανε δώρα όταν έπαιρνα καλούς βαθμούς. Μάλλον θα πρέπει να διαπραγματευτώ με τους μαθητές μου. Το δικό μου κινητό είναι πενταετίας.
Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια, μπαίνω στην αίθουσά μου και με μεγάλη ανακούφιση, ακουμπάω μια βαριά στοίβα βαθμών και διαγωνισμάτων στην έδρα.
Κάθομαι στη καρέκλα μου, γυρνάω προς την εικόνα της Παναγίας και κάνω το σταυρό μου. «Παναγία μου, δώσε δύναμη στη δούλη σου όσο παραδίδει βαθμούς,» προσευχήθηκα.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, διακρίνω έναν γονιό με το παιδί της. «Καλησπέρα! Να περάσω;» με ρωτάει.
«Καλησπέρα! Βεβαίως!» απαντάω με ένα πλατύ χαμόγελο.
Αφού δείχνω τους βαθμούς του παιδιού, άρχισα να διακρίνω μια ανησυχία στο πρόσωπο του γονέα. «Τί συμβαίνει;» την ρωτάω ενθαρρυντικά.
«Κυρία Κατερίνα, είμαι απογοητευμένη,» απαντάει η μητέρα.
Της εξηγώ στη συνέχεια, «Κοιτάξτε, ο Γιάννης έχει αδυναμίες αλλά έχει δείξει μεγάλη βελτίωση το τελευταίο καιρό. Πιστεύω πως αξίζει να του δώσουμε συγχαρητήρια και στο επόμενο τρίμηνο, είμαι σίγουρη ότι μπορεί να πάει καλύτερα.»
«Μα δεν είναι αυτό το θέμα. Διαβάζει κάθε μέρα με τον πατέρα του,» απαντάει με κοφτό βλέμμα.
«Και τι εννοείτε με αυτό;» την ρωτάω γνωρίζοντας ότι πάω γυρεύοντας.
«Μα δεν γίνεται να λύνει όλες τις ασκήσεις με τον πατέρα του και να μην γράφει καλά στα διαγωνίσματα!» προσπάθησε η ανήσυχη μητέρα να με πείσει.
«Καταρχάς, πρέπει να ομολογήσω ότι όντως είναι λυμένες οι ασκήσεις του. Εάν όμως τον ρωτήσω κάτι, δυσκολεύεται να εκφραστεί,» απαντάω εγώ.
«Δεν πρέπει όμως να του δώσετε καλύτερο βαθμό για την άριστη προετοιμασία του; Ο Γιώργος κάθεται μέχρι αργά να τελειώσει τις εργασίες του,» μου απαντάει η μητέρα του Γιάννη με αποφασιστικότητα.
«Ο Γιώργος; Ο πατέρας; Εννοείται τον Γιάννη,» διευκρίνισα γνωρίζοντας και πάλι τις συνέπειες της ερώτησης μου.
«Μα τί λέτε κυρία Κατερίνα! Ο Γιαννάκης μου, τα κάνει μόνος του. Ο πατέρας απλά επιβλέπει,» τόνισε η μητέρα καθώς ο γιός της αδιάφορος καθόταν στην άκρη και έπαιζε με το τάμπλετ του.
«Γιάννη μου; Τί έχεις να πεις;» τον ρωτάω.
«Τί να πω, κυρία;» ρώτησε χωρίς να δείχνει να ανησυχεί καθόλου.
«Εάν αξίζεις παραπάνω. Πόσες ώρες διαβάζεις;» τον ρωτάω.
«Δεν διαβάζω πολύ,» απαντάει ενώ συνέχιζε να παίζει με το τάμπλετ του. Η μητέρα του από την άλλη γελούσε σχολιάζοντας ότι ο γιός της κάνει χιούμορ.
Σηκώνει μετά από λίγο το βλέμμα του ο μαθητής μου και με την ίδια αδιαφορία, μας εξηγεί,
«Γιατί να διαβάσω; Ο Μπαμπάς λύνει τις ασκήσεις μου,» είπε καθώς συνέχιζε να παίζει με την ηλεκτρονική συσκευή του.
Γυρνάω την προσοχή μου στην μητέρα του η οποία ‘έκπληκτη’ αναφώνησε, «Γιαννάκη! είπαμε ότι ο μπαμπάς απλά σε ελέγχει!»
Στη συνέχεια αρπάζει το παιδί από το χέρι και γεμάτη ντροπή βγήκε με το παιδί της από την αίθουσα.
«Πάει ο πρώτος,» είπα στον εαυτό μου.
Ακούω ένα χτύπημα στη πόρτα, «Να περάσουμε;» ρωτάει ο επόμενος γονέας.
«Βεβαίως,» απαντάω με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. «Πώς είναι η Μαρία μας σήμερα;» ρωτάω ενθαρρυντικά.
«Πολύ κλάμα κυρία Κατερίνα. Φοβάται τί θα δει στον έλεγχο, επειδή εάν δεν πάρει καλούς βαθμούς, δεν θα έρθει ο Αι Βασίλης φέτος,» είπε με τρομακτικό ύφος καθώς η μικρή απελπισμένη με κοίταζε στα μάτια, λες και θα μπορούσα δια μαγείας να της άλλαζα τους βαθμούς που είχαν ήδη περαστεί.
«Μην ανησυχείτε καθόλου! Η Μαρία είναι πολύ καλή μαθήτρια, παρακαλώ κοιτάξτε,» τους απαντώ καθώς τους έδωσα τους βαθμούς.
Ο πατέρας, κοίταξε εξονυχιστικά τον έλεγχο της κόρης του και με απάθεια, το έβαλε μέσα στο φάκελο ξανά.
Η μικρή έσκυψε και μου ψιθύρισε, «Κυρία; Δεν τα πήγα καλά;»
Κοιτάζω ξανά τον πατέρα και πήρα το θάρρος να μιλήσω. Μου κάνει νόημα με το χέρι του να μην μιλήσω, αν και έκπληκτη με την αγένεια του, είπα να δω ποια θα ήταν η εξέλιξη της συνάντησής μας.
«Μήπως είστε πολύ επιεικής κυρία Κατερίνα; Επειδή ο Αι Βασίλης δεν έχει πολλά χρήματα, δεν μπορεί να δώσει δώρα σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Μόνο στους άριστους. Μήπως έχει κάποιες αδυναμίες που θα έπρεπε τώρα να εξηγήσετε στην Μαίρη; Μήπως δεν δικαιούται δώρο;» μου εξήγησε κλείνοντας το μάτι.
Διδάσκω 15 χρόνια, αλλά αυτό δεν το είχα ακούσει ποτέ ξανά. Πώς να χειριστώ μια τέτοια κατάσταση από τη στιγμή που το παιδί είναι καλή μαθήτρια; Αποφάσισα να είμαι ειλικρινείς και να υποστώ τις συνέπειες.
«Η Μαρία είναι πολύ καλή μαθήτρια και αξίζει συγχαρητήρια για τους κόπους της,» απαντάω εγώ.
«Είδες μπαμπά; Είπες ότι εάν διαβάσω θα μου φέρει ο Αι Βασίλης δώρο. Τι θα γίνει λοιπόν; Πού είναι το δώρο μου;» ρώτησε επίμονα η μικρή.
«Ευχαριστούμε κυρία Κατερίνα,» είπε ο πατέρας καθώς με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια. Μάλλον του χάλασα τα Χριστούγεννα και του έβαλα φωτιά στο πορτοφόλι.
Αναρωτιέμαι ως εκπαιδευτικός πόσο έχει αλλάξει η εκπαίδευση τα τελευταία δέκα χρόνια. Έχουμε φτάσει στο σημείο να διορθώνουμε τις ασκήσεις που λύνουν οι γονείς τους; Ένας καλός μαθητής αποδίδει μόνο με κάποια ανταμοιβή; Γιατί εξαφανίζεται σιγά σιγά η επιθυμία να διαβάσει ένας άνθρωπος ένα βιβλίο να διευρύνει τους ορίζοντές του;
Δυστυχώς είμαστε οι ίδιοι υπαίτιοι για την κατάσταση αυτή. Ποιες είναι οι αληθινές αξίες στη ζωή; Να ‘αποκτήσουμε’ ένα πτυχίο; Να βρούμε μια ‘καλή δουλειά’, να βγάλουμε την καλύτερη φωτογραφία και να συσσωρεύσουμε ‘likes’ στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης;
Μήπως θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας ως άνθρωποι και να καλλιεργήσουμε πνευματικά τον εαυτό μας; Μήπως θα έπρεπε να ενισχύσουμε την κριτική μας σκέψη, παρά την αποστήθιση γνώσεων; Η βελτίωση του εαυτού μας ξεκινάει από μικρή ηλικία και αυτό είναι ένα μήνυμα που πρέπει να περάσουμε στην νέα γενιά χωρίς να τους τρέφουμε ψευδαισθήσεις μέσω δώρων και ‘εικονικών’ βαθμών.
Μετά από αυτό το μικρό διαλογισμό, ακούω ξανά ένα χτύπημα στη πόρτα.
«Να περάσουμε;» ρωτάει ο επόμενος γονέας. Παίρνω λοιπόν μια βαθιά ανάσα και με ένα πλατύ χαμόγελο υποδέχομαι τον επόμενο μαθητή.
Πηγή: INMYBook
Katherine Reilly 